Onderweg

Om 09:01 uur 

In de trein onderweg naar de tweede livedag van de Specialisatie: Meidencoach. Ik heb daar nog niet echt over verteld.   En als ik eerlijk ben weet ik ook nog niet waar ik nu echt over ga schrijven. Ik heb best wel wat onderwerpen waar ik over wil schrijven. Dus nu maar gewoon mijn vingers laten typen en ik zie vanzelf wel waar ik beland en wat voor titel er uiteindelijk komt.

Laat ik beginnen dat ik eigenlijk elke week een blogpost wilde posten en dat al bij de eerste maand van het lanceren van mijn blog het niet lukte.

Waarom leg ik voor mezelf gelijk ook zo hoog? Ik merk dat ik dit met alles doe. Het is alles of niets. Het is zwart of wit. Het is perfectionistisch zijn of helemaal niks doen. Zwaar vermoeiend.

Mijn gedachte: Uhm hallo? Jij bent toch de self lover hier. Je leert meiden om meer van hun zelf te houden en dan vooral de versie die je nu bent. En zelf pas je het niet toe. Okeee…criticus is aan 🙄. 

Ik moet wel lachen om mezelf. Ik vraag mijzelf regelmatig af. Wie praat er ook echt met zichzelf. Mijn hoofd, mijn gedachten zijn altijd aan. Altijd aan het praten. Nee geen gekke stemmetjes 🥴. Ik heb gewoon een gesprek met mezelf. 

Over die hoofd die altijd aan staat. Het is best vermoeiend. En hoe grappig is het dat het thema van de livedag karakterologie is. We gaan het hebben dus hebben over karakters en alle eigenschappen die daarbij horen. Ik moest een karaktertest doen voordat deze livedag was. Gister kreeg ik de uitslag. Surprise, surprise. It wasn't a surprise. Mijn karakterstructuren en alle eigenschapen en kenmerken staan in mijn uitslag. Alles wat beschreven is. Met nadruk op ALLES is herkenbaar. Van altijd die hoofd aan naar de lat hoog leggen. En nog zoveel meer. Zo herkenbaar dat het gewoon eng is.

Om 17:12 uur

Nu weer in de trein naar huis. En wauw hoe gaaf was deze dag. Ik zou het liefst gewoon even op het knopje terugspoelen willen drukken en alles (opnieuw) herleven. Betekent het dat het een en al leuk, happy en luchtig was. No no! Ik heb gehuild en dat begon in het allereerste halfuur al. De opdrachten vond ik pittig en ZEER onprettig. En toch zit ik hier met ik wil meer leren, weten en ervaren. (Past dus bij mijn karakterprofiel)

Wat er gebeurde... 

Ik voel een brok in mijn keel. En hoppa wegslikken. Hartslag omhoog. Probeer de tranen tegen te houden. Vooral niemand laten horen of zien dat dit spot on was wat ik hoor. Ik kan het niet eens echt goed uitleggen, maar het lijkt alsof ze het over mij heeft. De dame naast mij hoor en voel ik ook emotioneel worden. Oh nee.. nu word het nog erger. Slik... Kijk ergens anders naar. Ik kijk naar de muur. Dan naar de andere dames. Dan luister ik weer. Oh ik hoor weer wat. Dat ben ik. Ik voel het naar boven komen. Ik ben emotioneel. nee, ik ga niet huilen in het eerste halfuur. Ik sta dan vreselijk voor gek. Ik kijk weer naar de muur. Dan even naar buiten. De gastdocent gaat verder.Ik schrijf druk mee in mijn notitieboek. Gelukkig... ik voel mij al een stuk anders. Het emotionele begint te zakken. En ik kan weer "gewoon" doen. Ik haal een diepe adem en blaas uit me neus het uit. Dan vraagt de gastdocent: en wat doet dit met jou? Ik... lippen stijf. Ik kijk rond. Is er misschien iemand anders die wat zegt. 

Nee... 

Het is muisstil. 

De gastdocent licht nog verder toe. 

Dan voel ik een soort innerlijke drang.

Het gevoel wordt steeds sterker.

Mijn gedachte zegt: zeg iets! zeg iets!! 

Ik probeer er niet naar te luisteren. 

Wegslikken.

Vooral geen aandacht trekken nu.

De gastdocent gaat gelukkig verder met iemand anders.

Fieuw 😮‍💨. 

Ik krijg meteen een nasmaak van deze karakterprofiel

Na de pauze gaan we door. Ik zit er wel lekker in. Er komt nu een nieuw karakterprofiel aan. Ik heb niks met deze karakterprofiel. Er zijn 2 karakterprofielen waar ik beide niet zoveel meekan. Het zijn ook de laagste 2 in mijn uitslag. 

Ik ga gelijk in de veroordeel modus. En tegelijk ook nieuwsgierig.

De gastdocent begint met vertellen over hoe deze karakterprofiel zich voordoet. Hoe hij of zij handelt. Ik krijg meteen een nasmaak van deze karakterprofiel. Het triggert iets in mij. Ik zit zo te zoeken in mijn gedachte. Welke gebeurtenis, welke persoon is als deze karakterprofiel. Ik stel wat vragen.

En ja hoor.. Kan je even komen vraagt de gastdocent. 

Ik sta in het middelpunt letterlijk en figuurlijk

Ik loop naar voren. Best wel nieuwsgierig en een beetje terughoudend. k krijg de opdracht te horen. Ik loop met een lach op me gezicht naar voren. #happyface 😬.  Netjes volg ik de instructies van de gastdocent. Terwijl ik bezig ben met de opdracht kijk ik rond in de ruimte. Soms check ik even uit, dan kijk ik naar buiten. Wanneer ik naar buiten kijk probeer ik te voelen wat ik echt voel. Ik heb er in eerste instantie geen gevoel bij dan dat ik het heel onprettig vind. Ik sta in het middelpunt letterlijk en figuurlijk. Ik voel dat ik ook mezelf heel erg voor de gek houd. Ik stond natuurlijk gelijk op met een lach op me gezicht. Ik voer de instructies van de gastdocent goed uit. Ik weet ook dat ik het goed uitvoer. Ik heb mijn automatische piloot aan gedaan. Perfecte dochter, perfecte werknemer. Niks op aan of af te merken. Alles wegglimlachen. De hele dag laat mijn lichaam al merken dat er iets is. Ik werd het eerste halfuur al helemaal emotioneel. Liet ik dat zien? no way! Nu sta ik naar deze vrouwen te kijken.

Voor jaren deed ik dit. Door, door, door. Niet voelen. Niet je mond opentrekken. Alleen maar gaan met die banaan. Al hoor je, voel je alarmbellen. Niet luisteren het gaat wel weg. Ik denk op dat moment wie houd je voor de gek?

Een speciaal moment

Alle ogen kijken naar mij. Alle vrouwen en de gastdocent. Zij zit natuurlijk in haar rol. Maar dit doet ze zo goed. Want deze karakterstructuur heeft zij ook. En bam het komt binnen. Mijn gedachtes worden mij teveel. Ik ga uit mijn gedachte. En ik mag stoppen met de opdracht.

Ik zak naar beneden letterlijk. . De gastdocent vraagt: Hoe is dit? Ik: niet fijn. En ik breek. De tranen rollen over mijn wangen. Intens verdriet. Verdriet van vroeger. Verdriet van nu. Verdriet van even alles. 

Ik sta daar te huilen. En mijn gastdocent kijkt naar mij. 

Ik kom niet meer uit mijn woorden.

Ik slik even. Ik krijg alle tijd. 

Secondes tikken weg. 

Na een paar minuten daar dus staan huilen. Ben ik niet de enige die huilt. Er zijn meer die emotioneel worden. 

Ik kijk naar mijn gastdocent. Zij kijkt mij aan. 

Elke traan valt en ook daar is er tijd voor. 

Ik haal even diep adem. Ik vertel mijn ervaring. De ervaring van vroeger. De ervaring wat heeft gemaakt dat ik nu onderneem. Ze luistert echt naar mij. 

Ik droog mijn tranen. Ik voel me lichter. 

Ik heb daar op dat moment een heel speciaal moment met haar. 

Ik mag het daar laten. Ik laat het daar. De pijn. Het verdriet. De druk. 

Wauw wat is dit een mooie ervaring. De andere dames in de groep horen mijn verhaal. Een paar van hen worden ook emotioneel. Ik voel me niet alleen. Ik voel me gesteund, gedragen en gehoord.

Klinkt misschien gek maar ik voel meteen heling. Ik kies voor zelfheling. Je kan niet altijd een excuses of een reden krijgen van degene die jou pijn of verdriet heeft gedaan. Je kan blijven in de pijn of verdriet. Of je kiest voor wat anders... Wat kies jij? 

Ik kies voor heling. Dit moment zal ik nooit meer vergeten. Een karakterprofiel dat ik nooit meer ga vergeten. Ik ga het omarmen. Naast dat ik er hier van heb geleerd, heb ik ook geleerd dat ik meer van deze karakterprofiel mag zijn.

In mezelf als vrouw en in mijn ondernemerschap.