Ik ga sterk proberen te zijn. En het gewoon opschrijven. Want ik ben er doorheen gekomen. Al veeg ik nu de tranen weg. Terwijl ik in een lunchroom dit verhaal aan het schrijven ben. Het schrijven helpt. Er rent net een klein meisje rond in haar glitterpakje. Er komt gelukkig weer een glimlach op mijn gezicht. Is ook voor schut om nu te gaan janken achter mijn laptop🥴

Dus even een snelle, stille in-mezelf-peptalk: "Je bent sterk, je bent mooi en je kan dit. Het was een periode. En je kan dit opschrijven." 

Oke, *diepe zucht*, blaas uit. En daar gaan we.

De eenzaamheid, het diepe verdriet en de constante angst.

Weet niet waar ik precies moet beginnen. Er zijn wat gedachtes die nu voorbijschieten. Aan de ene kant neem ik de volledige verantwoordelijkheid op. Ik heb het zelf zo bont gemaakt. Aan de andere kant wist ik op dat moment niet dat, dat het mogelijk was om naar mijn gevoel te luisteren. Of überhaupt iets anders kiezen dan wat ik toen had gekozen. Ik was er echt van overtuigd dat wanneer je A kiest. Je voor altijd bij A moest blijven. 

Ik zal in latere post wel gaan vertellen hoe ik hier terecht ben gekomen. 

Deze donkere en eenzame plek waar ik in zat. Niet alleen figuurlijk. Want ik had mezelf helemaal geïsoleerd van iedereen.  Ik ging niet meer om met mijn collega's. Ik nam geen pauzes meer met ze. Ik ging expres later lunchen. Lunchte zelfs vaak achter mijn laptop. Ik bleef standaard langer werken. Totdat iedereen weg was. Zo ontliep ik iedereen. Ik was bang. Bang voor mensen. Bang om weer in contact te komen. Bang dat ze mij zouden aanspreken. 

Ik stond huilend op uit mijn bed.

Ik woonde op dat moment op mezelf met 2 andere huisgenoten. Ik was altijd al op mezelf. Maar deze periode was echt het toppunt van "op mezelf". Ik ging niet uit mijn kamer als ik 1 van hen hoorde praten in de keuken of op de gang. Bleef ik in mijn kamer. Ik had een blauwe bank daar forceerde ik mezelf (in het begin nog) om even daar te zitten na werk en daar at ik mijn avondeten. Daarna ging ik gelijk mijn bed in. Ik lag de hele avond in mijn bed. Ik huilde de hele avond en viel huilend in slaap. Als mijn wekker ging. Sluimerde ik die totdat het echt niet meer kon. Ik begon met werken om 09:00uur en forceerde mezelf om rond 08:45uur opgestaan. Ik begon meteen met huilen bij het opstaan. De gedachte dat ik weer moest opstaan, weer een lach op me gezicht moest zetten. En het allemaal een één grote toneelstuk was. Was zo vermoeiend. En ik vond mezelf gewoon zielig. Hoe kon dit mijn leven zijn.

Ik huilde in de douche. Mijn huisgenoten waren meestal al weg. Het huilen konden ze niet horen zo. En als ze er nog waren dan had ik mezelf al zo "aangeleerd" om te huilen zonder geluid. Na het douchen kleedde ik mezelf aan en ging ik naar werk.  Ik was elke dag laat en het boeide me niet meer. 

Ik was er toch elke dag tot laat. Dus zo maakte ik het goed. Vond ik.

In het weekend

In het weekend ging ik naar mijn ouders. Oh wat was ik blij. Ik was weer echt thuis. Ik vond het zo fijn om weer thuis te zijn. Ik had mijn eigen kamer nog. Alles was zoals het was. Alles was nog zoals ik had het achtergelaten. In het weekend laadde ik een beetje op. Maar het idee dat het over 2 dagen weer zover was. Brak mij. 

Ik zat niet lekker in mijn vel

Vrienden had ik wel. In het begin sprak ik nog wel met ze af. Maar dat werd steeds minder en minder. Ik zat niet lekker in mijn vel. Ik kon gelukkig wel met hen afspreken. Alleen nadat er wat meer mensen mee gingen bemoeien of het wel goed voor ons was om met elkaar om te gaan. Ontstond er een volgend probleem. Mijn vriendenclubje. Langzaam werden we uit elkaar gehaald. Het was heel onschuldig want mij werd "geadviseerd". Ik gehoorzaamde. En zo verloor ik mijn laatste sociale contacten.

Ik leefde nu als een robot. Ik deed wat er van mij werd gevraagd. Ik viel niet op. Ik deed mijn mond letterlijk niet open als mij niks werd gevraagd. Ik ging minder goed voor mezelf zorgen. Ik deed het minimale aan mijn uiterlijk. Ik kleedde mezelf heel 'safe' veel donkere kleuren.

Mijn ouders 

Ik had mijn ouders een hele tijd ook heel erg op afstand gehouden. Dus naar hen toe gaan en zeggen: "mam, pap, ik heb hulp nodig." Dat kon ik niet doen. Dus in het begin wisten mijn ouders niks. Ze zagen hun dochter langzaam verdwijnen naar de achtergrond. Ik zat altijd op mijn kamer. En ik wilde nooit praten over werk of mijn eigen huis. Ze wisten dat ik het niet makkelijk had. Alleen ik had hen en ook mezelf overtuigd dat dit was wat ik wilde.

Na een aantal jaar begon ik toch te kijken naar mijn mogelijkheden en sprak ik met mijn ouders erover. Maar ook voor hen was het lastig. Want hoe dan? Je bent goed in wat je doet. Je bent onmisbaar in je werk. Je doet wat je echt gelukkig maakt, toch? Dit waren ook mijn woorden en mijn gedachtes.

Ik heb mezelf hier gezet. Ik heb 'ja' gezegd. Dit was mijn droom!... toch? 

Ik zag geen uitweg. Het: 'Ik wil wat anders'. Was een verre droom. 

Maar niets is minder waar. 

I will turn the pain into power

Ik wil vanaf vandaag. Mijn verhaal opschrijven. Allereerst voor mezelf en voor jou die dit leest. Ik zal mezelf niet meer klein houden. Ik zal mezelf niet meer stilhouden. Ik gebruik mijn stem. 

Het is mijn levensmissie geworden om jonge meiden en vrouwen te helpen. Sterk te maken van binnenuit. En een positief verschil te laten zijn. We need strong woman to make this world a beautiful place (again). 

Lots of 🫶🏾, 

Ro-Angely